-लेख एन दाहाल-

एलक्स्ज्यान्डर बर्र नाम गरेका चित्रकर्मीको ‘ग्रेस बिफोर डिनर’ ओयल पेन्टिङ्गको पेन्सिल स्केच उतार्ने कोशिस गरेको ह’ मैले । यस चित्र बनाउँदाको एक प्रसंगले मलाई सधैं धरातलमा पछार्दछ । छिमेकमा रहेकी एउटी तरुनी घरिघरि एउटा बिरालो च्यापेर चिया पिउन आउँथी । तरुनी असाध्यै रुपवति पनि थिई तर कम बोल्ने र त्यति नहाँस्ने स्वभाव भएकाले खासै हिस्सि परेकी जस्तो लाग्दैन थियो । तैविसेक तिनलाई मैले यो चित्र उतारेको खुबै मनपथ्र्यो । यो चित्र बनाउने क्रममा चित्रकला कति सकियो भनेर दिन बिराएर जसो हेर्न आउँथी । तिनको एउटा पर्सियन प्रजातिको औधि भुवादार सेतो बिरालो थियो । आउँदा कहिल्यै बिरालो ल्याउन बिर्सिन्नथी । Continue reading भ्यालेन्टाइन, तरुनी र चित्रकला प्रसंग

-निष्प्रभ सजी-

बाले पोखराको पुरानो बसपार्कको तलै ओर्लिएर बसको ड्राइभरलाई भेट्नु भयो र भन्नु भयो,

“केटो सानो छ, जतन गरेर लैजानु”!

सानै थिएँ । छ—सातमा पढ्थेँ हुँला । बाले बिस रुपियाँ दिनु भो । मलाई बुटवल बसपार्कको कफि निकै मन पर्थ्यो । स्टिलको जगमा मुख डुबाएर कफि मेसिनको धारोको टुटी सातै जाने गरी बेजोडले सुसाउँथ्यो । कफिवालाले त्यसपछि अग्लो सिसाको गिलासमा फिँजको जलप हालेर दिएको कफिको स्वाद लिने अवसर मलार्ई पहिलोचोटि बाले नै दिनुभएको थियो ।“कफि र डुनट खा, अनि कोहलपुर गएर लस्सी खान पनि पुग्छ”, बालाई मलाई डुनट मन पर्छ भन्ने पनि थाहा थियो । मनमनै लस्सी दिदीलाई किन्न लगाउँछु भन्दै बालाई हुन्छ भनेर टाउको हल्लाएँ । यो पहिलो चोटि थियो, पोखराबाट नेपालगञ्ज सँगको यात्रामा म कसै न कसैसँग साथ लागेर जान्थेँ । यसपालि मलाई मात्र पठाउनु भयो । बाले नेपालगञ्ज जाने धेरै जसो बसड्राइभरलाई चिन्नु हुन्थ्यो । धेरै ओहोरदोहर गर्दा गर्दै उनीहरुले पनि चिन्थे । Continue reading एउटा प्रेमको सापेक्षता

-चन्द्र महर्जन-

दुई साताअघि म भाटभटेनी सपिङ सेन्टरको कलंकी शाखामा सामान किन्न गएको थिएँ। पहिलो पटक मैले कार्डबाट भुक्तानी गरेको थिएँ। यत्रो नाम चलेको सपिङ सेन्टरले जति बिलमा रकम उठेको छ, त्यो अनुसार रकम नकाट्ने देखेर म छक्कै परेँ। मैले काउन्टरमा बसेकी बहिनीलाई सोधेँ। उनले आफूहरुलाई यसै गर्ने निर्देशन भएको बताइन्। मैले को म्यानेजरले त्यसो भनेको भनेर उसैलाई भेट्न चाहेँ।
Continue reading यसकारण अब म कहिल्यै भाटभटेनी सपिङ सेन्टरमा जाँदिन

- कृष्ण गिरी -

वृहत शान्ति सम्झौताको एक हिस्सा एमाओवादी नै हो । १२ बुदे समझदारीबाट संग्लीएको नेपाली राजनीति अहिले मुडेभेडको अवस्थामा पुगेको छ । शान्ति सम्झौता गर्दा नेपाली राजनीतिमा दुई पक्ष थिए र अहिले पनि ती पक्षहरु यथावत नै छन् । सरकार पक्ष र विद्रोहि पक्ष । विद्रोहि पक्षको प्रतिनिधित्व नेपाली राजनीतिमा एमाओवादीले नै गर्छ । हो त्यहि विद्रोहि पक्ष पहिलो संविधान सभामा पहिलो पार्टी भएर आयो । सायद विद्रोहि पार्टी पहिलो राजनीतिक शक्ति हुनुमा दक्षिण एशियाली मतदाताको मनोवलले काम गरेको हुनसक्छ । त्यहि ठूलो दल को नेतृत्वमा सरकार बन्यो र शान्ति प्रक्रियाका कामहरु अगाडि बढ्नु पर्ने थियो तर बढ्न सकेनन् । सरकार बाहिर रहेका राजनीतिक दल र सरकारमा रहेका तर तत्कालीन विद्रोहि पक्ष विच संविधान सभा र संविधान बनाउने भन्दा पनि आ आफ्ना दाउपेचका राजनीति बढी चले । त्यहि भएर राजनीतिक बृत्तमा संविधान भन्दा पनि सरकार परिवर्तन नै बढी भए ।
Continue reading शान्ति सम्झौताको हिस्सेदारलाई नभुलौँ