-विवश असन्तुष्टि/क्यानाडा-
(क्यानाडाको आप्रवासी नेपालीको तीतो जीवन शैलि। पहिलो भाग हेर्न यहाँ क्लिक गर्नुस्)
बिहानको ५ बजेतिर छेउमा सुतेकी मेरी अर्धागिनी उठेर काममा जानको लागि हिँडेकोले हो कि वा वातावरण नै चिसो भएको हो बुझ्नै सकिनँ। चिसोको कारणले ब्युँझे। छेउमा सँगै सुतेकी अर्धागिनीलाई छाम्न खोजेँ। तर उनी मेरो ओछ्यान नजिक थिइनन्। अनायास आँखा खोलेर यताउता नजर घुमाएँ तर उनी कोठामा नै थिइनन्।
बिहानको ५ बजे नै काम शुरु हुने भएकोले उनी त बिहानको ४ बजे नै मबाट टाढा भैसकेकी रहिछिन्। वातावरण एकदम चीसो थियो। यति चीसो कि हामी नेपालीहरुले हिमालको काखमा हुर्केको भएता पनि त्यति चिसो महशुस सायदै गर्नु परेन होला। काममा जानको लागि मेरी श्रीमती बिहान ४ बजे नै खाजा नास्ता तयार गरी बसपार्कतिर लम्किसकेकी थिई। धन्य बसपार्क डेरा नजिक नै भएकोले त्यति सारो सिरेटो खप्नु पर्दैन उनीलाई। यहाँ त जाडोको समयमा माइनस २० को तापक्रमलाई त्यति चिसो मानिदैन यति त्यसबेला सिरेटो चलेको छैन भने।
देश अनुसारको भेष भने झैँ क्यानाडामा त काम पनि डेरादेखि धेरै टाढा मात्र पाइँदो रहेछ कि कुन्नि मेरी श्रीमती काममा पुग्न नै करिब करिब १ घण्टा अगावै डेराबाट निस्किसक्नु पर्दोरहेछ। क्यानाडाको हामी नयाँ बासिन्दा भएकोले आफ्नो गाडी थिएन। काम नगरे माम नजुर्ला भन्ने पीर। जहाँ भए पनि कामको लागि जानै पर्यो। त्यसमा पनि म बुढो भनाउँदाको कामसाम केही थिएन। धन्न उनको अलिकति टाढा नै भए पनि सानो काम मिलेकोले जोह खर्चनु परेन।
एक दिन होइन दुई दिन होइन, हप्तामा ५, ५ दिन काममा जानु पर्ने। कहाँ सजिलो छ र बसको यात्रामा गन्तब्यमा पुग्न। मेरी श्रीमति नेपालमा छँदा त गृहिणी मात्र थिइन्। तर राम्रा, नराम्रा सबै कुराहरु बाध्यता र विवशताले पनि सिकाउँदो रहेछ। उनी मातृभूमिमा छँदा मातृभाषा बाहेक अरु भाषा सायद विरलै बोल्थिन्। यसको कारणले गर्दा उनीलाई अंग्रेजी भाषा बोल्नमा केही कठिनाइ थियो। अंग्रेजीमा भन्न नजाने पनि भनेको केही हदसम्म सजिलो गरी बुझ्थिन्। आफ्नो गाडी नभए पनि काम पर्दा जस्को गाडी भए पनि सजिलै माग्न सक्थिन् उनी। कहीँ जान गाडी तड्कारो भएन हाम्रो लागि मेरी श्रीमतिको बोलक्कड बानीले गर्दा। चाहे फुर्सदको बेला कहीँ घुम्न जान होस् वा कुनै अवसरमा राति पार्टीमा सामेल हुन होस्।
काम गर्ने क्रममा त्यही फास्टफुडमा काम गर्ने एक जना सहकर्मीसित मेरी श्रीमतिको चिनजान भयो। उ मेरो डेरा नजिक बस्दथ्यो। क्यानाडामा बसेको केही वर्ष भैसकेकोले उसँग गाडी थियो। काममा जान आउन कति पनि विचलन भएको देखिँदैन थियो उ। सँधै एकै ठाउमा काम गर्ने, अनि बसाईँ पनि त्यति फरक नभएकोले गर्दा कहिलेकाहीँ सारो गारो पर्दा कामबाट फर्कने बेलामा मेरी श्रीमति पनि उसँगै आक्कलझुक्कल आउने गर्थी। यो क्रम सँगसँगै अब त कहिलेकाहीँको उनीहरु बीचको यात्रा अक्सर नै हुन थाल्यो। एकै ठाउँमा काम गर्ने भएपछि यति मित्रवत् ब्यवहार हुनु त प्राकृतिक नियम पनि त हो नि। मैले पनि यसलाई स्वाभाबिक रुपमा नै लिएँ।
म पनि कामको खोजीमा दिनरात नभनिकन भौँतारिन थालेको अब त वर्षदिन पनि बितिसक्यो। क्यानाडाको रहनसहन, रीतिरिवाज, भाषा, मानव संजाल बिस्तार आदिका लागि विभिन्न निकायहरुमा नधाएको पनि होइन। साथै आधारभूत तालिमहरुमा सहभागी भएर सीपलाई रुपान्तरण पनि सक्दो रुपमा गरिसकेको छु। यसै क्रममा क्यानाडाको अनुभव संगाल्न केही स्थानीय संस्थाहरुमा बिना तनखा काम पनि गरेँ। तर भाग्य नै त्यस्तै हो कि के हो कुन्नि मैले आफ्नो मनले खाएको जागिर हात लगाउन सकिनँ। त्यसकारण ब्यवहार धान्नको लागि आफूमा भएको सीप, शिक्षा, अनुभव सब कुराहरुलाई ठाटी राखी जीवन निर्वाहको लागि पसिना चुहाउँदैछु। अनि आफूले आफूलाई सम्हाल्नको लागि आफूले चिनेजानेका आफन्तहरुसँग तुलना गर्छु मनमा सन्तुष्टि लिन्छु किनभने धेरै जसोको हालत मेरो हालतसँग अधिक रुपमा मेल खान्थ्यो भने केही त मेरो भन्दा नि खस्कँदो स्थितिमा जीवन गुजारिरहेका थिए।
क्रमशः
biwasji you have shared the reality,but in my opinion it is not only your story,it is a story of all foreigner who are migrated or shifted to fulfill their day dream in europe,canada,australia or america.but in reality all are spending troublesome life to survive,but who believes?every body(relatives,neighbours,wellwishers and who knows you)think you have a good fate,you got pr in canada and enjoying life, but khukuriko chot achanolai matra thaha hun6 bhanchhan,yastai ho biwasji,sangharsa garnus,nepalko baibhav birsanus,j bhetnuhun6 baachnako lagi garnus,sabai bidesiko halat uhi ho.wish you all the best on the eve of bijaya dashami.
k gar nu biwas g.dukha ho ya sukha tapai afuno srimati bata linu pani or dinu pani[junkoro le dhukha pai rakhe ko cha tye koro lai afuno srimati sangga kuro gari halnus hai.yesari afuno pabitra srimati ko batnam gari pheri tapai arko dukha paudai hunu hun cha.
i thing you have a problem with your wife not.
by the way which city or proviance is that
i Mean canada didnot make canadian,,,,,,,,,,,,,
and all nepali has got very bad Negative attitude
Guys
canada didnt make canada ok,,, canadian make canada,,,,
you people make nepal ,,, Nepal didnt make Nepaliii,,,,,,,,,,,, imean situation which force to migrate…………… you see landlock swithzerland………… why dont you all return back and start
Vibas Asantusti jee Namaskar,
tapai ko article padhda tapai vibas bhaera haina asantusta bhaera canada gaeko kura tapai ka bhanai haru bata prasta hunchha. nepal batai residence visa ma gaeko bata prasta hunchha ki Nepal ma tapai ko status ramrai thiyo. Ani tapai ko article ko pahilo bhagma lekhnu bhaeko srot khulauna namilne amdani sabda le ta ajha arkai sanka po ubjaunchha.Tapai srot khulauna namilne amdani garne gareko manchhe le canada ma gaera hard work garna sakne ta kuranai bhaena. Nepal ko poor education le Canada jasto desh ma gaera ramro kaam ko hope garne dhristata garnu tapai ko murkhata ho. Yadi tapai lai tyaha arkako desh ma basna man nalageko bhae why dont u come back at once? tapai ko article ma tapai ko khokro aadrsha bahek kehi pani dekhdina tyasai le yo bakwas le bharipurna aritlce could u please stop from today on?
बिबसजी को कथा पढेर कत्तारमा बस्ने ” जकास” उपनाम राख्ने नेपाली साथीले लेखेको कमेन्टमा हाम्रो कत्तार भनी लेखेको पढदा हाँस उठ्यो ।
saathi tapainlai tyo neighbour le khattam banauchha ki jasto lagyo.
swasni haru ko bhar hundaina
birano des ma eklai……….ohooo samjhida pani dar lagchha
tyo bhanda pahile tapain le afai kanyadan garera bhujhaunu huna anurod gardachhu
basanta soalta
forget about what happened in the past or what happened to the ex royals
think about the future mitra
this is one bad habit of you people living in the past
बिवशजी ,क्यानाडामा बस्ने सबै नेपालीहरु को हालत तपाईंको जस्तो कदापी छैन !!!!!एसरी क्यानाडाको बारामा नचायीधो लेखेर क्यानाडा आउन चाहने हरुलाई नीरास नपार्नु !!तपाइले कीन गाडी र जागीर पायन ,तो त मलाई थाहा भयन ,तर हामी जस्ता धेरैले राम्रो जागिर पायका छन ,र रमाइलो सँग जिन्धकी बीतायका छन !!!बरु तपाईं क्यानाडा को Alberta provence,specially Edmonton city मा जादा कसो होल ??Alberta is booming now a days.सानो तिनो होइन ,पढइे अनुसार को काम पनि फाला फाला छ !
nepali kanchi,CANADA
बिबस जि तपाईं को मन्स्थिती सारय् कम्जोर रहेछ तपाईं पहिला आफ्नो मन्स्थिती ठीक पार्नुस् अनी मात्र कनडेअन् बन्ने कोशीस गर्नुस् तपाईं को बिचार मा परिवर्तन गर्नुस् खुल्ला बिचार राखनुस् के तपाईं लाई अली कती पनि लाज् लागेन अफ्फ्नी श्रीमती को इज्जत को बारे मा लेखन मलाई लागछ तपाईंको यो बिचार ले तपाको जिबन बर्बाद् पार्न सक्छ समय मा होस् गर्नुस्/
Unemployment rate is very low in Europe especially Denmark .
Unlikely In canada more than 8 percent unemployement rate.
thousands homelesss canadian citizen lives in street in Canada. You should have thought before coming to canada about life style , job, about your wife if she is beautiful…
I am sure , Your wife will marry to White guy. I think your wife is preety so you should not allow to her work. you should work.
White are very very open so marriage and divorce is nothing for them.
You know…. Sujata koirala and Araju Rana ( Deuba).
same thing ..
Come to Denmark…
Here lots of job….
Job will search for you. High pay even in low grade job.
No body is employed in Denmark.
This is true and worth reading. Please keep posting. Please think twice before leaving your own country. Sepecailly in Canada there is no coordination between upper level of government and lower level of government. Lower level of government and employeer never be positive and syampathetic to you. It is very hard my friend they will kill us.
Dear Vibas please do not give up. I hope more is coming from you.
Ian Sharma.
hats off to ur wife,atleast she is working in this birano thaunma,ani afu chahin frustate bhayera negative blog lekhera basne?????????
just come to hong kong wonderfull
विवशजी तपाईंप्रती सर्हैनइ दया लागेर आयो । तपाईंको समस्या मैले राम्ररी बुझिसके किनकी म पनि बिदेश्मै छु अहिले । तपाईंको एकमात्र समस्या भनेको : ‘ तपाईं नत नेपाली नै रहनु भयो, नत्र क्यानेडाली नै बन्न सक्नु भयो । बिचरा तपाईं जस्ता आप्रवाशी नेपालीहरु, सर्हैनइ माया लगेर आयो । नत नेपालमै नेपालीहरु सुखी छन नत बिदेश्मै खुशी छन । प्रत्येक पाइलामा नेपाल र क्यानडाको तुलना गर्न छोडनुहोश । नेपाली रुपैयाँ र क्यानेडाली डलर , नेपाली सन्श्क्रिती र क्यनेडाली सन्स्क्रिती, नेपाली जीवनसैली र क्यानेडाली जीवनसैली । सबै फरक भएर त नेपाल नेपाल नै रहयो अनी क्यानाडा क्यानाडा भयो । क्यनदेली जीवनशैलीमा आफुलाई परीस्क्रित गर्दै तपाईंको परिवारको जोहो टार्ने तपाईंकी श्रीमतीको म सम्मान गर्छु । नेपाली श्रीमान भएर खुट्टा पसरेर सधैंनै श्वासनिलाई दल्ने परम्पराले तपाईंलाई सधैनै निस्कृय र नालायक बनैरहेको छ । त्यही मानसिक तनावको शिकार भएर तपाईं यस्ता लेख्हरु लेख्दै प्रकाशित गर्दै हुनुहुन्छ । यस्तै हो भने ‘ निरिह जीवनचक्र’को आउन्दो अंकमा तपाईंको श्रीमतीले तपाईंलाई छोड्नै पर्ने बाध्यता हुन्छ। बिचरी उनी। यात उन्ले तपाईंलाई नछोडे पनि तपाईं हिनताबोधको शिकार हुँदै अन्तमा मानशिक रोगी बन्नुहुनेछ । तपाईंको एउटै उपचार छ : कृपया नेपाल फर्कनुहोस् । नत्र भने क्यनदेली बन्ने प्रयास गर्नु होश । कुन्थित मानशिक्ता बोकेर कती हिंड्नुहुन्छ ?
– उही तपाईंको शुभचिन्तक .
malai ta Australia (Sydney) ma matra yasto ho ki vanne lagyathyo… Canada ma pani tyasto condition chha ra bhanya… yastai ho overseas life!!!
You should move to Vancouver,so many construction co. looking for labor.
You should move to Vancouver,so many construction co. looking for labor.
Hi there
Dont panic….you have to upgrade urself….there are tons of opportunities…
I came here three years ago….and now i m working in my own profession for almost two years,ya definately its not easy but its doable.
Just need come patience and dedication…thats it
केही भाग्यमानी हरुलाई छोडेर हेर्ने हो भने नेपाली आप्रबासीहरु मात्र नभै अधिकान्स देशका आप्रबासीहरुको क्यानेडियन जिबन Survival Job बाट सुरु हुन्छ तर आफ्नो Skills र qualification लाई update गर्ने हो भने केही बर्ष भित्रैमा आफुले चाहे अनुसारको professional job पाउन सकिन्छ/ एक आँकडा अनुसार immigrants हरुलाई cnanada मा establish हुनको लागि ३ देखी ५ बर्ष लाग्छ तर यसको लागि मेहनत र धैर्यता चाहिन्छ/ Canada को ५०% भन्दा बढी ऊच्च स्तरको पद हरुमा immigrants कार्यरत छन/ तेसैले लेखक ज्यु धैर्य नगुमाउनुहोस् र मेहनतलाई continue गर्नुहोस्/
Obviously, Life here is not easy…sabai lai dukha nai huncha…but you have ur family here means 2 persons to support each other….
Nepal ma kaam garera khana garo cha, kaam garna maan bahye pani external kura le bhaneko/ socheko jasto kaam garna dindaina…
Hamro desh ma kaam garna paune, socheko jasto life bitauna paune bhaye who the heck wants to come here?
At least u have ur family n u don have to worry abt paying next tuition or have to go to Ocean City in summer to work more than 70hrs per week lol.. without going home, meeting frens, or search cheeper studying materials in better-world, or half-price before semester begins…
Although, I have all these troubles, I am happy that I will have better tomorrow .. 🙂 so think positive…
Its the harsh reality of the people who leave their motherland and go to settle in the foreignland for the betterment of their lives our country’s situation is getting worse n worse day by day neither we could return back to our country nor stay here with living bitter lives what to do what not to do?we r in the great transition period of our lives.lets hope for the best situation of our country so that we could live rest of our lives peacefully nad comfortably there afterall who wants to stay here for ever.no lands are better than motherland we love our country. Desh bhakti ta mardaina chutthai desh vaye pani chutthai neta haru vaye pani.jaya matribhumi nepal. god bless nepal.
साथै लुना जी को पवित्र मनलाई पनि…
बाँडी देउ प्रेमका लहरहरु
कसैले पच्छ्याउन सक्छन
सुनाइदेउ मायाका गितहरु
कसैले सुस्ताउन सक्छ
पोखिदेउ मनका भावनाहरु
कसैले मनन गर्न सक्छन
कोरिदेउ जीवनका गोरेटाहरु
कसैले पहिल्याउन सक्छन
**
बिबश जी,. बिदेश भनेको यस्तै रहेछ …. नपाउदा कस्तो कस्तो पाएपछि सस्तो …. । शुरुका दुइचार घुम्दा र नेपालमा नदेखेको चिज देख्दा ….. ओ हो … तर पछि महँगो र एकलकँटे जिबन देख्दा नेपाल सम्झिदो रहेछ । बिदेशमा कसैले पनि सोचेजस्तो कहिलेपनि पाउछ जस्तो लाग्दैन …….तर नआऊनु आइ सकेपछि जस्तो भएपनि चित्त बुझाउनु पर्दो रहेछ र बुझ्दै जादो रहेछ । तपाईं त सिधै PR पाएर आउनु भएको रहेछ तर आफु नजिकैका बिद्यार्थीलाई हेर्नुस् त? …. उनिहरुको ताल कस्तो छ …. job,fee तथा rent को कस्तो समस्या छ? त्यसकारण पनि चित्त बुझाउनुहोस् ….. हाम्रो देशमा पनि कहाँ योग्यता अनुसारको job र salary पाइन्न्छ र? जहाँ भएपनी आखिर tension नै tension ……. । मुख्य कुरो सन्तोष हो । चित्त बुझे र सन्तोष मन्न सके आफ्नै देश ज्यादै राम्रो …… । ….. र तपाईंको जिबन राम्ररी नै अगाडि बढोस् , साथीहरुले शंका गरे झै दु:खद कुरा अर्को भेट्मा पढ्न नपरोस ।
माहाकवी लक्ष्मी प्रशाद देवकोटाको याद आयो…
हातका मैला सुनका थैला
के गर्नु धनले
साग र सिस्नु खाएको बेस
आनन्दी मनले…
अनार दाना मोतिका लहर
खोलेर हाँसन
तिमीले हाँसे म ताक्न सक्छु
ईन्द्रको आसन…
देसको स्थितिले गर्दा बिदेसिने मन त मलाई पनि नभएको होइन । दुबिधा बनाइदिनु भयो तपाईंले । धन, अन्तत केही नभएता पनि आधारभूत आवश्यकता हो । जीवन चलाउन धन चाहिन्छ । यो आनन्द प्राप्त गर्ने आधार हो । संघर्ष त गर्नै पर्छ जहाँ पनि, जहिले पनि । जीवनमा साहारा चाहिन्छ अगाडि बढनको लागि । तपाईंले पाउनुभएको छ । बिबस जी, मनको दियो निभ्न नदिनोस, तेल थप्दै गर्नुस्, हुरिबाट जोगाउनुस् । मेरो शुभकामना! तपाईंलाई समेत सबै बिदेसिएका दाजुभाइ दिदिबहिनीहरुलाई!!
this story is interesting. But same all over the world, where is nepalese are trying to survive hardly. be care full otherwise you will miss your wife.
R
5-5 din bhanera chahi k bhanna khojnu bhako ho? kunni.. america/canada gai sakey pachi ta kaam garnu paryo ni, ghar basi rahera kaaam paincha ra??? Kaam khojna ta dhaaunu paryo ,internet tira post garnu paryo resume.., ‘word of mouth’ through bata jana paryo…
swasni ko koltey ma parera kaam tesai paaidaina ni mitra..
euta kura satya ho, America hos ki Canadian, local employer haru immigrants lai marni-taal ley nadhikiney kisimly hela garchan.. kura bujhnus gahiro cha artha.. Indian,srilankan or middle east tira ka sahu haru khojnus.. kaam paincha.. gorey ko pachi nalagun…
कामै नपाएर वा खानै नपाएर चै तपाईं लेखकज्यु भौतारिनु पर्या त होइन रहेछ नि । मनले खाएको जागिर पो नपाएको त, हैन र? बाँच्नको लागि त काम छ रे, त्यस्को लागि त श्रीमती ले काम गर्दै हुनुहुन्छ नि ।
अब मनले खाएको जागिर खान त अर्काको देशमा भन्ने बित्तिकै पाइएला र? कि मनले खाएको जागिर नपाउन्जेल सानो तिनो काम गर्न कसैले छेक्क्या छ जस्तो त मलाई लाग्दैन । यती साह्रो निराशावादी पनि हुनु हुँदैन । बेकार life लाई hell नबनाउनुस यार ।
It is really a good begining. Let’s continue to share experiences on different aspects of life from the friends residing in different parts of the world in this common forum so that we can be familier to some extent with the pros/corns and positive/negative aspects of life. It will be very useful and valuable information indeed.
vibas ji
let me add something.if you are hardworker and you have knowledge……canada………. is land of opportunity.only need your commitment.
ssan
Toronto
बिबस जी, क्यानाडा को आप्रबासी नेपालीको तितो जीवन सैली भनेर नलेख्नु होला, अरुलाई भ्रम्मा पारेर केही फाईदा छैन। बरु मेरो आफ्नो अनुभब भनेर लेख्नुस्। यंहा सबै स्वोर्ग जस्तो नभये पनि तपाईंले भने जस्तो नाजुक् चैं छैन। बरु नोर्थ अमेरिकाको महत्वो के छ बुझेर बेला बेलामा enjoy गर्न सिक्नोस। धेरै frequently नसके पनि बर्षको एक चोटि कतै vacation मनाउन जनोस हफ्त दिन्लाई भये पनि। समुन्द्र किनार् मा गएर तातो बलुवमा लदिबुदी खेल्नोस, चिसो पानीमा हम्फल्नोस। बेलुका अलिकती चुस्स चुस्स लगायेर लाईभ jazz अथवा country music सुन्नोस, हेर्नोस। लाईफ enjoy गर्न पनि त जान्नु पर्यो नि।
के लेखेको त्यस्तो ” क्यानाडाको हामी नयाँ बसिन्द भ्एकोले आफ्नो गाडी थिएन”। सोझै लेख्नोस हामीले गाडी किनिसकेका थिएनौ, अथवा हामी सँग गाडी थिएन। के क्यानाडामा नयाँ बसिन्दलाई गाडी किन्न अथवा रेन्ट गर्न बाट रोक छ?
तपाईंको लेख्ने सैली साह्रै राम्रो रहेछ, एस्तो मामुली कुरामा समय खेर फल्नु भन्दा, अरुनै grassroot नेपाली जनता लाई काम लाग्ने कुरा लेख्नोस। मेरो धेरै धेरै शुभकामना छ।
hi,
same problem in america mann don’t worry it is not only yor problem.
तिमीले भोग्यौ
भोग्दै छौ
अझै भोग्ने छौ
तिम्रो भोगाइ सँगइ
तिमी चुप भयनौ
हामी चुप भय झै
हामी झै
धेरै चुप भय झै
तिमी भित्र
असन्तोष को ज्बाला दन्की यो
तिमी जलिरह्यौ
मन मुटु लाई जलाई
पिडा स हेर बस्यौ
तर ,
तिम्रो पिडा अरुले नभोगोस
तिमी यही चाहन्छौ
मा त्र अरुले तिर्मो भोगाइ लाई अनुभब गरिदियओस
तर तिमीले झै नभोगिदियओस
यो तिम्रो द यालु दुर्दर्शी सोचाइ
मायालु मन
तर टुक्रा टुक्रा भयको मन
मैले सक्दी हुँ त
टिपेर यकै ठाउँ मा राखिदिन्थे
यकै छि न् भय पनि मेरै छाती मा टासेर
तिमी सँगइ रोइदिन्थे
यहाँ रोइरहेकी छु म
यो कस्तो रुबाइ !
आशु आयको छैन
तर मन भक्कानियको छ
तिमी जस्ताइ बिबश पा त्र सर्बत्र देखिरहेकी छु
अझै कती देख्नु पर्ने हो !
तिमीले जे गर्दै छौ यक्दम ठीक गर्दै छौ
लेख्दै जाउ लेख्दै जाउ
आफ्नो भोगाइलाई
अनुभब गराउदै जाउ
शायद ,
यस्ले पनि कसैको जिबन मा उलट्पुलट हुन सक्छ
तिमी जस्ताइ यू नरुन सक्छ
यती मात्रा भय पनि तिम्रो आत्माले सन्तुस्ती पाउन सक्छ
त्यसैले बिबश !
तिमीले लेख्दै जानु पर्छ
तिम्रो बिबशतालाई ।
It’s about the race.Westner do not want to give asian people job unless they don’t have any alternative to emplyee asian(if you have higher skill and experience they will).
don’t worry bro we r also in same condition . k garni nepal ko condition nai testo cha neta nai bannu parni rahay cha . try and try until die. neapali is worse condition in abroad.
ke garnu? fokat ma nepal ma khayera baseko bani, nepal ko office ma halliyera talab pachayeko, performance kehi nabhayeko. aba kam garna pareko balla bhowang dekheko ho yo. aafu lai k k na thaneko hoina aafulai balla thaha payo aba.
Jit dai ley bhaneko kura sahi ho.In fact, the fiction is not so interesting. Anyway, keep on writing and try to improve it in the next.
Dear Bijay,
I agree with you that one need to face the fact to feel the pain. But, everybody face some kind of difficulty in their life no matter either you are abroad or in Nepal. And, also different people face different problem. Complaining is not solution for problem, either face it and overcome with it or analyze it to find both short term and long term solution.
If you say it is a fact (how did you know?), here are my thoughts.
The writer is complaining about the weather, travel time and unemployment in Canada. My point is that if his wife, a housewife from Nepal who understood and spoke little english could find a job but himself, an experienced and educated person could not? I believe, he likes to whine instead of looking for a job and he is not ready to do any kind of job that is not per his expection in terms of money or standard.
It is true that weather in Canada is harse but people have been living their life long before he arrived there so what is he complaining about?
He complained that his wife travels an hour one way to work, five days a week. Not everybody travels an hour (but many do and some people may travel even longer) a day but people work more than five days a week (even in Nepal people work 6 days a week, am I wrong?), again why complaining?
Here are some solutions for his problems
1. Move closer to his wifes work so travel time could be reduced, I bet there are apartments available near her work place.
2. Be ready to do any kind of job.
3. Reformat the resume and consult employment agencies.
Dear Nepalese kith & kin,
Our stories and comments explicitly narrate shortsightedness of our thoughts and we still believe in fatalism. Actually, our poor mentality has made us poor albeit Nepal is so rich. Those countrymen, who are out from the country might have witnessed that how US, UK, Australia etc. are made so. They are also human beings like we are. Once upon a time their history was also like ours.
They are today number one from the top and we are number two from the button. And why so? This is so because without commitment, sacrifice and contributions of beloved citizens of a nation, a nation cannot stand as a nation. The same case applies with those developed first world nations too. You can take examples from our Asian continent as well, like Japan, Singapore and China.
The westerners also agree that “Rome was not built in one day.” So we have to ask yourselves what we have done in and to our nation, where we can survive and exist happily sans migrating in several pretentions, e.g. cheaply “decent life”. When a common white man can do so many interesting things in Nepal and brings back home new ideas to his/her fellow citizens, there’s no reason why we can not.
Therefore, remmember US, UK or Canada etc. are not made by god the last heavenly resort for mankind but by human beings like us. You see America’s history is not more than 300 hundred years. So is Canada. Australia is still rulled by the British Queen Elizabeth II. And also remember that America, Australia and Canada were looted by the Whites from the Indigenous peoples of those respictive lands in the past world history or say basically they colonized in different phases of the world history.
Nepal compared to those nations has so many things of her own. You may again disagree with me and say, “Oh bro, euta ghar and khana ta paro ni”, there we are very very narrow, selfish and hedonistic. As I told, citizens’ commitment, sacrifice and contributions are key factors for a nation’s stand and her citizens.
When we can help America, UK, Canada and the like stand, we certainly can help our homeland Nepal stand. While Nepal stands, we stand actually.
So think a bit differently and act accordingly. Do not make always jokes. Life is difficult everywhere and do not take things for granted. We also have that capability to become the Master of the world and it starts from you. You are that point of departure, where things start changing. You are that trigger. That is what in the first world is happening. May you win the world.
Best regards,
Dr Lal-Shyãkarelu Rapacha
Post-Doc Humboldt GF Fellow
University of Leipzig
Germany
The article about the Darbar hatyakanda is an eye opening article. And yes Parash along with his family need to be investigated; even the doctors and nurses who had handled that case need to investigated. they know the truth of medical condition which could verify what Mr.Lamteri had claimed in his statement.
in my view, the Darabar case was a well planned murder and highly influenced from the Oscar winning movie ‘Gladiator’.
Hopefully the new parliament will d something about it.
kina atteko khutta bhaye ta jutta kati kati. haina ra
ha ha
तपाईंको कथा मा पारिवारिक व्यथा छ भन्ने मलाई त्यसैले यो तलको दुई जन व्यक्ती को भनाइलाई आत्मा साथ् गर्नुस् , तपाईंलाई केही राहत मिल्नेछ।
बिहान बिहे नगर्नुहोस्, तपाईंलाई के थाहा, बेलुका अझै मन मिल्ने जीवनसाथी भेटिन्छ कि ?
पल हरनग
कुनै मान्छेले तपाईंकी स्वास्नी चोरेमा ऊसँग लिने सबैभन्दा राम्रो बदला उसैलाई स्वास्नी राख्न दिनु हो ।
सचा गुइट्री
जित गुरुङ
बेल्जियम
साथी हरु हो ! यहाँ उुल्लु बनाउने कोशीस गर्दै छन् निस्थुरी जी ले । नर्स बुढी भएक हरु ले बेलायत मा धेरै दु:ख पाएक छन, बुढी को कारण ले गर्दा । २५ बर्ष का नर्स हरु ७० का सँग लागेका पनि छन । परिवारइक कारण ले दु:ख होला । काम कै कारण ले दु:ख छैन । ती लेखक मित्र नेपाल मा cheat चोरि पास भएका होलन । पढ्ने बेला Tyre जलौन र ढुङ्गा हान्न हिंडे होलन । काम पाउन त बुद्धी हुनु पर्यो नी । बेलायत, क्यानाडा, अमेरिका मा निस्थुरी ले भने जस्तो दु:ख छैन । दिमाग बेच्न लाई झन सजिलो छ। बेलायत मा आउन यो साईट हेरौ http://www.bia.homeoffice.gov.uk क्यानाडा म आउन यो साईट हेरौ http://www.cic.gc.ca। पैसा कमौ अनी देश मा लागि Investment गरौ। Des ko Bikash Garau. Patni pidit Haru lai Samjhaun.
Dear Torilaure,
Its reality and I would like to say that every person in Nepal has the same vision..unless you experience it on your own you won’t know the pain…
same problem in australia too mannn!!!!!!!!
Australia
Dear Writer,
Is this a fiction or fact? If it is a fiction then it is a nice story, but if it is your fact, stop wining and discouraging others who want to come to Canada.
One question, how come your wife find a job but not you?
Hi,
I would like to say that please don’t try to write whatever you think. And please don’t makes people fool by saying foreigh countries are not good. I am living outside of nepal but getting good job, great money great friends, great life. Is it possible if you wnat to work hard, believe yourself, faith in god. Can you get good job in nepal unless you belongs to hig class family or you belongs to relatives of some famous person? not possible but over here nobody care nobody reputation and work everybody is busy in work and enjoying their life.
thnaks
लेखक ज्यू ले आफ्नो कथालाई अर्कै मोड़ तीर लान खोजे पनि कुरा सच्याई सक्नु भाको छ,ब्यर्थै किन नि साथीहरुले शंका गर्नु भाको? यो सब उहाँको नेक्स्ट कथा पढ़न बाध्य बनाउने ट्रिक मात्र हो| मलाई त यस्तै लग्छ, हजुरलाई नि?
No empathy to you, Why don’t you go back to Nepal rather then weeping like this. Truth is people like you make whole Nepal embarrassed .
Miami,Fl
Most probably this is a story of a guy that is dreaming back in Nepal, that he is suffering in Canada and his budhi is showing the symptoms of poilo jane..
In next part either his alarm clock is going to wake him up or his chauri pareko budhi is going to wake him up with morning tea.
Every case of immigrant story is different. There are people who have been reaping gold (scores more than the natives) after getting out to US,,while there are others who never managed to rescue themselves out of their jobs in fastfood, gas stations and indian stores. I guess it does matter whether one was able to see the reality and opportunities that lay ahead abroad before leaving Nepal or one just left nepal with dreams and dreams and no proper skills and tools.
A battle can be won only if one is properly armed, it’s pretty obvious that one will have to kiss the ground if one goes for a battle without arms and skills.
काम नगरी मोज्ले खान पाइने देश त नेपाल मात्र हो (केही प्रतिशत को लागि)। बिचरा मित्र कुरै अबुझी बिदेश लाग्नु भएछ, दु:ख पाउनुभो, काठइ बरा। म पनि क्यानाडा मा नै छु, तर म त कोम्प्लैन् गर्दिन।
yo katha ta sanibar aaunu parne hoina ra?
लेखक ज्यु ,
काहनी नीकै रोचक भइरहेको छ,क्रमस छीट्टै आवोस भन्ने चाहना राख्छु । तर म पानी baucha साथी ले भनेको जस्तै हप्प्तामा ५-५ दीन काम गर्नु पर्ने भन्ने तपाईंको भनाइले चीत खाय ! यहाँ हमी हप्ता को सातै दीन (८४ घण्टा) काम गरेर बाचीराछौ । तपाईंले हल्का -हल्का ढरर्रा देखौन खोज्या हो की क्या हो ?
ha ha ha ye to kuch bhi nahi , sabai nepali ko haal eutai ho nepal ma je baye pani jati kamaye pani yeha aaphu le dukh garema aafno lagi nabaye pani aafno nani haru ko babisya ujawal chha tesali tapai ek jana le garda ab aaune nepali lai hausala ko sato niras nadekhaunu hola .
manche ko juni liye pachi kahile sukh ani kahile dukh .
mero pani family haru sathi haru chha uni haru ko mukh bata kahile yesto kura sunna parena .
k ho tapai ta manche le sunyo bane namard banchha hai sathi …………………….
wish you all the best for bright future…
म बेलायतको स्कटल्यान्डमा छु क्यानडामा मात्र होइन यू के मा पनि तस्तै छ ।
i am surprised by this line in your story –
“एक दिन होइन दुई दिन होइन, हप्तामा ५, ५ दिन काममा जानु पर्ने। ”
saathi, hapta ma 5, 5 din kaam!!! baf re baf – kati saro garo ho.. dude, most people in this world works 5-6 days a week. what’s wrong with you ?
लेखकको कथा पढ्नलाई रोचक छ र यस कथाले मात्र २-३ % कयानडामा बस्ने नेपाली हरुलाई समेट्लाकी ! अनी उहाले भने जस्तो काम चाँही डेरा बाट निकै टाढा पाइदोरहेछ भन्नु भो किन कामको नजिकै डेरा नलिनेनी ? खै जाडो याममा पुरै घर , डेरा ततौनु पर्ने कानुनी प्राबधान छ र कार्यालय , डेरा र सवारी साधन सबैमा यो मौसममा ८० डिग्री तापक्रम २४ घन्टै हुन्छ अनी त्यो पात्रलाई कसरी जाडोले निन्द्रा खुल्यो ? लेख राम्रो छ तर अलिक अध्ययन अपुग भए जस्तो लाग्यो हो मलाई त ।
mitra ji jun kura yahale leknubhayeko chha tyo sahi ho, jo manchele jasto bakya garos tyo usko bichharng ho jaha dukha lukeko chha tyaha sansar lukeko chha jaha tapaile dukha garnu bhayeko chha tyaha ek din tapaiko dukhiko shichha awase kam lagne chha. hares nakhanus. ruman from united kingdom.nex tapaiko safalta awase sunna pau.
ज्वाई साब ले मेरो मन को कुरो बुझ्नु भा जस्तो छ, एसो छ भने मेसो मिलौना , कत्रो धर्मं लागने थियो गाठे!
विवश असन्तुष्टि जी,
“चोक्टा खान गएकी बुढी झोलमा डुबेर मरी “भन्ने उखान त सुन्नु भएकै होला|
तपाईं जस्तो पढे लेखेको मान्छेको त यस्तो हाल छ|दोस तपाईंको कि तपाईंको लोभि मन को??
Whoever you are, please do not fool people. If you are not liking what you have been doing, you should leave Canada and do the things that you enjoy most. There is nothing “niriha” about working hard for economic empowerment. Why you need to sleep with “Ardhanagai” till 9 am in the morning. If you are niriha, imagine the people from the hills of Nepal, who go out to India and Arabian countries for 4 years without having to sleep with their “ardhanagi”. YOu shuold consider yourself lucky to be with yuor family. Do not throw bullshits in the blog to discourage people. I would say Nepalis work hard. Germany was not built in one day. They used to work more than 18 hours a day after first worldwar to come to this status. Learn from history. Consider your are doing great by working hard. Nepali’s himal do not have a stroing house to get rid of snow storm and I bet your house has heating systm on. Think of these and do not spread bad words to other poor nepalis who want to come to foreign land and save some money for their beloved families.
i think god gives punishment for those leaving their motherland. DON’T BE GREEDY. we are living here in nepal despite difficulties prevailing out here. i m not regretting too. we should remain happy for what we possess. so my suggestion is stop writing blog and
either leave that country and come to nepal or be there being happy with whatever u have got.
बडो दु:ख पाउने भये साथी ले , बरा ……
मित्रहरु
के गर्ने पहिला बिदेश भनेर मरिहत्ते गरियो, अहिले थाहा भयो| आफ्नो देश भनेको आफ्नै हो|
KHURUKKA NEPAL JA NA TA KINA CANADA BASIRAHANU PARYO TA?KINA CANADA GAYAKO FARKERA AAU BABU NEPAL MAI DUKHA GARA KINA BASCHOOO TYHA GANTHAN DHER NAGAR NEPAL MAI AAU TIMI MATRA BIDES MA GAYAKO TA HAINA TATO NA CHARO NEPAL AAYA BHAI GO NI……
JAPAN,JHALLU
बिबशजी बिदेशको दुख तेस्तै हो , कुरा लेखको हो, दोस्रो खन्न्da तेती मिठो हुन सकेन जती पहिलो थियो ।
‘दरबार हत्याकान्डमा सबैभन्दा पहिले मारिएका थिए दीपेन्द्र’ :: नेपाल समाचार
– पर्शुराम काफ्ले/नयाँ पत्रिका
“दरबार हत्याकान्डको बारेमा हिजो प्रकासित नयाँ पत्रीकामा छापिएको यो समाचारको प्रती अहिले बजारमा नपुग भएको छ । त्यसैले हामी अनलाइनमा उक्त पत्रीकाबाट सभार गरेका छौ”-समपादक
नारायणहिटी हत्याकान्डका एक ‘प्रत्यक्षदर्शी’ले दीपेन्द्र शाहको नकाव लगाएका व्यक्तिले गोली चलाएर वीरेन्द्रको वंशनाश गरेको दाबी गरेका छन् । १९ जेठ २०५८ मा नारायणहिटीको त्रिभुवन सदन (घटनास्थल) मा ड्युटीमा रहेका तत्कालीन सैनिक हवल्दार लालबहादुर लम्तेरी मगरका अनुसार हत्याराले पहिलो गोली नै दीपेन्द्रलाई हानेको थियो । दरबार हत्याकान्डको तीन महिनापछि हत्याको अभियोगमा मुद्दा चलेर अहिले नख्खु कारागारमा रहेका लम्तेरी मगरले गत साता नयाँ पत्रिकासित लामो कुराकानी गरे । उनले यतिसम्म भने, ‘दीपेन्द्रको ढाडमा ६ राउन्ड र बायाँ कन्चटमा एउटा ब्रस्ट फायर भएको हो ।’ हरेक महिनाको अन्तिम शुक्रबार ‘गुड फ्राइडे’ मनाउने क्रममा त्यस रात (१९ जेठ २०५८) भोजमा सरिक तत्कालीन राजा वीरेन्द्रसहित उनको परिवारका पाँचैजना र नातेदारको पनि हत्या भएको थियो। सरकारले पहिले स्वचालित हतियार पड्किएको बताएको थियो भने पछि दीपेन्द्रले गोली चलाएर आफ्नै बाबु, आमा, भाइ र बहिनी मारेको प्रतिवेदन सार्वजनिक गरेको थियो ।
दीपेन्द्रले गोली चलाएका होइनन्, षड्यन्त्रपूर्वक वंश नै नाश गरेर दीपेन्द्रलाई दोषी बनाइएको हो भन्ने चर्चा जनमानसमा भए पनि घटनाका कुनै पनि प्रत्यक्षदर्शीले दीपेन्द्र हत्यारा होइनन् भनेर बयान दिएका थिएनन् । ‘दीपेन्द्रले होइन, नकाव लगाएर उनको जस्तै अनुहार बनाएको हतियारधारीले’ गोली चलाएको थियो भन्ने लम्तेरी घटनाको पहिलो ‘प्रत्यक्षदर्शी’ हुन् । उनका अनुसार नकावधारी तत्कालीन शाहजादा पारस शाहसँगै भित्र आएका थिए । ‘भोज चलिरहेको बेला पारस गाडीमा बाहिरए,’ लम्तेरीले भने, ‘केहीबरेपछि त्यही गाडीमा दीपेन्द्रको मुखुन्डोधारी भित्र आएको हो ।’
लम्तेरीले घटना हुँदा दीपेन्द्र आफ्नै खोपीमा रहेको पनि बताए । ‘मलाई नै थाहा छ- दीपेन्द्र सरकार नसा लागेर खोपीमा सुतेका थिए, नकावधारीले पहिलो गोली त्यहीँ चलाएका हुन्, त्यसपछि चारैतिरबाट गोली चल्यो, मचाहिँ केराघारीमा ल्यान्ड पोजिसनमा बसेर बचेँ ।’ लम्तेरी मगरका अनुसार दीपेन्द्र आफ्नै खोपीमा मरेका हुन् । ‘दुईजना एडिसीले लास उठाएर सैनिक प्रहरीको गाडीमा छाउनी पुर्žयाएका हुन् । दीपेन्द्र त्यतिबेलै मरिसकेका थिए,’ उनले भने । वीरेन्द्र र नीराजनको लास आफूले पनि उठाएको उनले बताए । ‘मैले पनि वीरेन्द्र र नीराजन सरकारको लास उठाएको हुँ,’ उनले भने, ‘वीरेन्द्र सरकारको लास लिएर सैनिक अस्पताल जानेमा म पनि थिएँ । सैनिक प्रहरीको गाडीमा म पछाडि बसेको थिएँ । बाटोमा वीरेन्द्रले सानो स्वरमा दुख्यो, दुख्यो भनेको मैले सुनेको हुँ । अस्पताल पुगेपछि के भयो थाहा छैन ।’
गोलीको वषर्ात्पछि सन्नाटा छाएको घटनास्थलमा पारस खालीखुट्टामै आएको उनले बताए । ‘ल अब हस्पिटल लैजानुपर्žयो भनेका थिए पारसले,’ लम्तेरीले भने, ‘पारस र उनका परिवारलाई केही पनि भएको थिएन ।’ खोपीमा सुतेका दीपेन्द्र त्यहीँ मारिएको देखेका लम्तेरीले पछि दीपेन्द्र नै हत्यारा हुन् भन्दै प्रतिवेदन आएपछि आश्चर्यमा परेको बताए । दीपेन्द्र निर्दोष हुन् भन्दै उनले दरबारमा बिन्तीपत्र पनि हालेका थिए । ‘घटनाको साता दिनभित्रै जेठ २५ गते मसहित लेसनायक नरेन्द्र थापामगर, हवल्दार शिव कुँवर, नायक गुणबहादुर पुन र एउटा सिपाही भएर दरबारको प्रमुख सचिवालयमा बिन्तीपत्र हाल्यौं,’ लम्तेरीले भने, ‘हामीले बेनामी बिन्तीपत्रमा दीपेन्द्रबाट घटना भएको होइन, यसको निष्पक्ष छानबिन होस् भन्यौं ।’ आफ्नो अभिभावकजस्तो मान्छे दीपेन्द्र मारिएपछि ‘त्यतिसम्मको दुस्साहस’ गरेको उनले बताए । तर ‘कतैबाट पोल खुलेपछि २९ जेठमै आफ्नै हाकिमहरूद्वारा समातिएको’ उनले बताए । ‘पहिले दरबारमा आतंक मच्चाएको भन्दै समातियो, पछि एउटा होटलमालिकलाई मारेको भन्ने झुटो केस चलाएर मुद्दा हालियो ।’
आफू कलाकार पनि भएकोले दीपेन्द्रको प्यारो मान्छे भएको दाबी गर्दै उनले भने, ‘म सांगीतिक क्षेत्रको मान्छे, बाजा बजाउन, नाच्न, गाउन र खेल खेल्न सधैं अघि सर्थें, त्यसैले पनि दीपेन्द्र सरकारका लागि म निकै प्यारो मान्छे थिएँ ।’ उनले दीपेन्द्रलाई मुड भएको बेला खोपीमै गएर गीत गाउने गरेको पनि बताए । ‘गीत सुन्नुपर्žयो भने त्यो डल्लुलाई बोलाऊ भन्ने हुकुम हुन्थ्यो । म खोपीमै जान्थें । गीत सुनाएर खुसी पार्थें,’ उनले भने । उनका अनुसार संगीतकार प्रवीण गुरुङलाई गाडीले किचेर मारेको आरोपमा तत्कालीन राजा वीरेन्द्रले पारसलाई कारबाही गर्न खोजेका थिए । ‘तर पारसको चुनौतीका कारण उनी (वीरेन्द्र) पछि हटे,’ उनले भने । लम्तेरी मगरका अनुसार प्रवीण गुरुङ मारिनुअघि श्रुतिले चलाएको कारको ठक्करले दरबारभित्रै तनहुँ घर भएका पुरानो गोरखगणका सिपाही मारिएका थिए । ‘ऊ ड्युटीमै उभिएको बेला गाडीको ठक्करले मर्žयो । पछि बाहिर तालिमका बेला एम्बुसमा परेर मारियो भनेर परिवारलाई क्षतिपूर्ति दिइयो ।’ पारसले आफूलाई भन्दा अघि श्रुतिलाई कारबाही गर्न वीरेन्द्रलाई चुनौती दिएपछि वीरेन्द्र मत्थर भएको लम्तेरीले बताए ।
दरबार हत्याकान्ड दीपेन्द्रले नगराएको भन्ने बिन्तीपत्र लेखेको चार दिनमा पक्राउ गरिएका लालबहादुर सोह्रखुट्टेस्थित आरामदायी लजका मालिक उत्तमराज पाण्डेको हत्या अभियोगमा जेल परेका हुन् । उनी जन्मकैदको सजाय नख्खु जेलमा बसेर भोगिरहेका छन् । ‘म निर्दोष छु,’ उनले भने, ‘मलाई जेल हाल्ने कुनै आधार थिएन, तर म गरिबको छोरोलाई कानुनले पत्याएन ।’ उनको मुद्दा हेरेका अधिवक्ता भूमिनन्द चुँडालले पनि लम्तेरी निर्दोष रहेको जिकिर गरे । ‘लालबहादुरलाई जेल हाल्नुपर्ने कुनै आधार छैन,’ उनले नयाँ पत्रिकासँग भने, ‘उनलाई हत्याको अभियोग लगाइएको छ, तर त्यसको कुनै पनि प्रमाण छैन । ऊ सफाइ पाउनुपर्ने मान्छे हो ।’ नख्खु कारागारका जेलर चन्द्रप्रसाद देवकोटाले लालबहादुर कर्तव्य ज्यान मुद्दामा जेलमा रहेको बताए । देवकोटाका अनुसार उनी २ भदौ २०५८ देखि जेल छन् । जेलको रेकर्डअनुसार लम्तेरी पुरानो गोरखगणका सैनिक हुन् । लालबहादुरले आफूलाई सैनिक प्रहरीबाट नक्कली कागजात बनाएर पुरानो गोरखगणमा सरुवा मात्र होइन, घटुवा गरेर जेलमा हालिएका बताए ।
लम्तेरीको बयान
म लालबहादुर लम्तेरी मगर, घर पाल्पाको ठिमुरे हो । २०४९ सालमा सेनामा भर्ती भएर दरबारको सैनिक प्रहरीमा काम गर्न थालेको हुँ । म खेलाडी पनि थिएँ, गीत-संगीतमा त च्याम्पियन । ‘रोयल फेमिली’सँग एकदमै नजिक । दीपेन्द्र सरकारले मलाई यति माया गर्ने कि म कसरी भनौं ! कतिसम्म भने मेरी श्रीमती डेलिभरी हुँदा दीपेन्द्रबाट १० हजार रुपैयाँ बक्सिस प्रदान भएको थियो । दरबारमा काम गर्दा त मोजमस्ती थियो, खर्चको अभाव हुँदैनथ्यो । केही पर्žयो भने पैसा पाइहाल्थें । दीपेन्द्र सरकारले त मलाई खोपीमै बोलाएर बाजा बजाउन लगाउने, पैसा दिने, बडो माया गर्ने ।
जागिर खाएको नौ वर्षमा मेरो जीवनमा ठूलो चोट पर्žयो, मैले अनाहकमा दुःख पाएँ । महिनाको अन्तिम शुक्रबार शाही परिवारले जलपान गरेर ‘गुड प|mाइडे’ मनाउने चलन थियो । १९ जेठ २०५८ मा पनि जलपान आयोजना भयो दरबारमा । त्यो दिन म पनि बाहिरी ड्युटीमा थिएँ । दौरा, सुरुवाल, कोट र कालो टोपी लगाएर पेस्तोल भिरेर म ड्युटी गरिरहेको थिएँ । त्यतिबेला मलाई याद छ- नेपाल टेलिभिजनमा सन्तोष पन्तको ‘हिजो आजका कुरा’ कार्यक्रम आउँथ्यो ।
अबेरसम्म जलपान भइरहेको थियो । त्यहीबीचमा पारस गाडीमा बाहिरिए । एकैछिनपछि उनको गाडीमा केही मान्छे भित्र छिरे, पारस पनि छिरे । यो दृश्य त्रिभुवन सदनमा गार्ड बस्ने अरू सैनिकले पनि देखेका छन् । त्यसपछि फायरिङको आवाज आयो । दीपेन्द्र सरकार नसाले लठ्ठ भएर आफ्नै खोपीमा सुतेको मलाई पनि थाहा छ । भित्र जान हामीलाई अनुमति थिएन । आदेशबिना दायाँबायाँ गर्न पनि नपाइने । दरबारको ड्युटी फेरि निकै कडा हुन्छ क्या ! मैले थाहा पाएँ, पहिलो फायर दीपेन्द्र सरकारको खोपीमा भयो । त्यहाँ सात फायर भएपछि त जलपान भएको ठाउँमा एकैचोटि गोली चल्यो । बाहिर पनि । दीपेन्द्रको मुखुन्डो लाएको हतियारधारीले गोली चलायो । वीरेन्द्रका परिवारलाई ताकी-ताकी हान्यो उसले । दीपेन्द्रलाई त ब्रस्ट फायर भयो । बाहिरसमेत गोली चलेपछि ज्यान जोगाउन मुस्किल भो । म त्रिभुवन सदनअगाडि बगैंचामा लुकें । गोली रोकिएपछि पारस खालीखुट्टा आइपुगे, खुट्टामा जुत्ता, चप्पल केही थिएन । उनले आउनेबित्तिकै भने- ल भाइ हो, हस्पिटल लानुपर्छ । त्यसपछि घाइते र लास उठाउन थालियो । म पनि लास उठाउन गएको थिएँ । मैले वीरेन्द्र सरकार र नीराजनलाई उठाएँ । ऐश्वर्यको चिउँडो छेडेर गोली चलेको रहेछ । चिउँडो त पंखामा झुन्डिएको रहेछ । अस्पताल जाँदासम्म सास भएको अवस्थामा वीरेन्द्र सरकार र श्रुति थिए । धीरेन्द्रको बारेमा मलाई थाहा भएन । वीरेन्द्रको मृत्यु भइसकेको थिएन । वीरेन्द्रलाई हालिएको सैनिक प्रहरीको गाडीमा पछाडि बसेर म पनि छाउनी अस्पताल गएको थिएँ । म सम्झिन्छु, अस्पताल पुग्ने बेलासम्म वीरेन्द्र दुख्यो, दुख्यो भनेर सानो स्वरमा भनिरहेका थिए ।
सैनिक अस्पताल पुर्žयाइए पनि वीरेन्द्र सरकारलाई तत्कालै उपचार गरिएन, ऐश्वर्यको मुख नभएकोले प्लास्टिक सर्जरी भयो । हामीले धेरै हेर्न पाएनौं । हामी त हाकिमको आदेशअनुसार अस्पतालबाट फक्र्यौं । त्यसपछि के गरियो थाहा भएन । मैले आफैं देखेको, दीपेन्द्रको पहिले नै हत्या भइसकेको थियो । तर, दीपेन्द्रलाई दोषी बनाएपछि मेरो मन धेरै रोयो । म र साथीहरूले जेठ २५ गते १२ बजेतिर बिन्तीपत्र तयार गर्žयौं र ४ बजेतिर प्रमुख सचिवालयमा दर्ता गर्žयौं । सायद हाम्रो रेकर्ड सचिवालयमा होला अहिले पनि । बिन्तीपत्र हाल्नेमा म अगुवा थिएँ । बिन्तीपत्र दिनेमा लेसनायक नरेन्द्र थापामगर, हवल्दार शिव कुँवर, नायक गुणबहादुर पुन र अर्का एक सिपाही थियौं ।
हामीले बिन्तीपत्र दिएपछि त त्यहाँ हलचल भएछ । हामीले भनेका थियौं- दरबार हत्याकान्डमा युवराज दीपेन्द्र सरकार दोषी होइनन् । पहिलो फायर नै उनीमाथि भएको हो । त्यसकारण निष्पक्ष छानबिन होस् । बिन्तीपत्र हालेको चार दिनमा दरबारमा आतंक मच्चाएको भन्दै मलाई पक्राउ गरियो । २९ जेठमा ड्युटी सकेर खाना खाएर कोठामा पल्टिन लाग्दा निर्मल निवास (सदन- हाम्रो भाषामा) को फौज आएर मलाई समात्यो । मलाई आँखामा कालोपट्टी बाँधेर क्वार्टर गार्डमा (हिरासतमा) राखियो । जबकि मेरो दोष केही पनि थिएन । आँखामा पट्टी बाँधेर नेपाली कागजहरूमा ल्याप्चे लगाउन लगाइयो । एकसातापछि मलाई हनुमानढोकामा लगेर बुझाइयो । त्यसपछि मलाई एक महिनाजति झुलाइयो । कहिले सैनिक हेडक्वार्टर, कहिले प्रहरी हेडक्वार्टर, कहिले कता लगेर एक महिना झुलाइयो । दरबारभित्रको सैनिक हिरासतमा रहँदा मलाई ल्याप्चे लगाउन लगाइयो । पछि थाहा भयो, मलाई पुरानो गोरखगणमा सरुवा गरेर सिपाहीमा घटुवा गरेको कागज बनाइएछ । र, सैनिक प्रहरीमा रहेको मेरो कागजात सबै खतम पारिएछ । एक महिनाअघि समातेर मलाई एक महिनापछि भएको घटनामा फसाइयो ।
२ साउन २०५८ मा सोह्रखुट्टेको आरामदायी लजका मालिक उत्तमराज पाण्डेको हत्या भएको रहेछ । मैले जेलमा बसेपछि सुनेअनुसार दरबारका एक क्याप्टेनले पाण्डेलाई गोली ठोकेर मारेका रहेछन् । पाण्डे नवलपरासीका रहेछन् भन्ने मलाई फसाइएको नक्कली कागज हेरेर थाहा पाएँ । तर, कुन केसमा पाण्डेलाई किन मारियो भन्ने मलाई केही थाहा थिएन किनकि म त एक महिनाअघि नै पक्राउ परिसकेको थिएँ । मलाई ५ भदौ २०५८ मा पुर्पक्षका लागि भनेर जेल हालियो । जेलमा बसेर मुद्दा लडें । सुरुमा वकिल भूमिनन्द चुँडाल र पछि तारा खनालको सहयोग लिएँ । १३ फागुन २०६० मा काठमाडौं जिल्ला अदालतले मलाई दोषी ठहर गर्žयो । र, म जेल परें । म हिरासतमा बस्दा शाही रक्षक बाहिनीका बाहिनीपति सुदर्शन खड्का, पारसका हितैषी अनुप सिंह मलाई भेट्न आइरहन्थे । उनीहरू भन्थे- दरबार तिमीप्रति पोजिटिभ छ । हामी छुटाउन पहल गरिरहेका छौँ । तर, दरबारले मेरो जिन्दगी बर्बाद बनाइदियो । बिन्तीपत्र हाल्ने मेरा साथीहरूलाई पनि समातियो भन्ने थाहा पाएँ, तर उनीहरू अहिले मरे-बाँचेको मलाई थाहा छैन । यो पनि लेखिदिनुस्- दरबार हत्याकान्डमा सैनिकहरू पनि मारिएका छन् । मलाई यकिन विवरण त छैन, तर छानबिन गरे थाहा हुन्छ । मारिएका परिवारलाई अरू केही वहानामा क्षतिपूर्ति दिइएको हुन सक्छ, तर हत्याकान्डमा सैनिक मारिएका छन् । सत्यतथ्य खोजी गर्ने हो भने पारसलाई समातेर बयान लिनुपर्छ । सबै कुरा थाहा हुन्छ । सरकारले चाहने हो भने दरबार हत्याकान्डको बारेमा निष्पक्ष छानबिन गर्न अझै पनि सक्छ ।
——————————————————————————–
प्रकाशित मिति: 2008-7-23- 11:08
Drop your message here
एस्तो घटना नेपाली मात्र नभै सब देश को साथी हरु लाई हुन पनि सकछ मित्र कथाले साह्रै बियोगन्त रुप लिना लगो बुदी लाई कन्ट्रोल गर्नु होला ल नत्र पाठक बर्ग लाई नराम्रा्ओ असर पर्न सकछ ।
कथा ले अर्को भागमा पुगे पछि अर्कै रुप लिन सक्छ जस्तो छ नि विबश जी ऽऽऽऽऽ
kina pir garnu bhako, tapailai pani hai sancho ni. yeso daya baya aafule pani suru gare bho ni.moj garnus hares nakhanus.
Ke ho solti, budi arule le nai udaidiyoki kaso ho?
Anyway get her back if she has gone with her co-worker.
well, one thing is for sure if you are away from your homeland. then there are lots of things that u have to face and struggle.. there is no point making differnt sense to the wife… if u think then u better discuss with your wife.. rather than making a general publicity.. its more disgraceful to hear. i would rather say pathetic.. i hope u have a good turn in your story at latter stage.. after all its not a easy life wherever you go.. so all the best…
lau mero comment ta harayo ni ta. K bhayachha? Garho kam chahi wifelai lagayar afu English janne bhanne chahi ek ek barsa samma sajilo kam khojdai hidne? bhanne asayako thiyo tyo comment harayo bichaima. Lau tyo pani thikai chha sathi ho k gare…….
Raju
सार्थक ब्रो ले ठीक भन्नु भयो । हाम्रो कतार नै ठीक छ । यहाँ न बुडिको टेन्सन न नोकरिको टेन्सन ५०० रियाल्कै भए पनि २ बर्षको एग्रिमेन्ट त हुन्छ । अनी हाम्रो लेखक ज्यू को बुडिले धोका दिने छाट्कात देखाइ सक्यो । अमेरिका र क्यानाडामा एस्तो त नर्मल्नै हो नि होइन त साथी हो ? हामी नेपालीको बानी नै त्यस्तै छ के गर्नु ??? भन्ने बेलामा फ्री हुनु पर्छ भन्छ अनी आफ्नु बुडी अरु सँग बोल्ने हिंड्ने गरे पछी सन्का गरी हाल्छन । त्यै पनि आसा गरौ हाम्रो लेख्क ज्यू को त्यस्तो नहोस् ।
पैसा टिप्न सुख खोज्न
अली छिटो गर्नु भयछ
नेपाल मै बस्नु पर्थ्यो
क्यानडामा जानु भएछ ।
बिदेशमा त पैसा फल्छ
भन्ने कुरा सोच्नु भाथ्यो
पैसा भन्ने यस्तै नै हो
सुखै सँग कहाँ मिल्थ्यो।
एक्लै गा भय हुन्थ्यो बरु
गोठै लेर जानु भयछ
पैसा जागिर भन्दा खेरी
साह्रै दु:ख पाउनु भयछ।
नेपाल लाई माया मारी
क्यनाडियन पि आर भैयो
मुग्लान भन्ने कस्तो रैछ
बल्ल पो त चित खाइयो ।
सानो देश गरीब सरकार
नेपालीको बिबस्ता यो
मात्र तपाईं उदाहरण
हामी सब् को कथा हो यो ।
चरेश खानु भन्छन बरु
हरेस खानु नराम्रो हो
दु:ख पछी सुखै आउछ
संसारकै रीत हो यो ।
Biwas ji
Canada ma ekdam frosted vayejasto lagyo,baru yaha aaunus,yaha teti garo chaina.
VAGYA SE ADIHIK…SAMAYA SE PAHELE……KISI KO KUCH NAI MILNE WALA HAI….
T.N.DAHAL
COPENHAGEN ,DENMARK
बिदेसी भुमिको जीवन आर्थिक रुपमा राम्रो भएपनी समग्रमा कस्टदायी नै भएको कुरा यहाँ बिभिन्न कमेन्ट लेखने अपरिचित मित्र हरुको सहानूभुति ले जान्न सकिन्छ। १५ बर्से युरोप बसाइ भोगेको हुनाले यत्ती भन्न चाहन्छु “माद्ल को बेदना ढिकि ले बुझ्दछ रे!! ”
जेहोस् कथाले सुखद मोड लिनेछ भन्ने कुरामा आसाबादी छु । उमेर ढल्कन लागेकी श्रीमती जि को भन्दा पनि मलाई त छोरा छोरीको के हुने हो भन्ने पो पिरलो लाग्यो।
किर्पा गरी अर्को भाग छिट्टै लेखनु हुन बिनम्र अनुरोधका साथ बिदा चाहन्छु।
अर्को परदेसी कान्छो
TAPAIN KO STORY LE YO VANDAI CHHA KE TAPAI KO SWASNI TEYYYY KTA SANGA POILA GY HOINA TA…YESTAI CHHA BIDESH KO CHALAN BROTHER…
Same in South Korea.Except few cases in abroad everywhere same problem.Better is own motherland.
नामै बिरक्ती कामै बिरक्ती जि! तपाईंहरु त गएको केही समयमा नै काम पाउनु भएछ; त्यस्तो सहयोगी छिमेकी पाउनुभएछ। अझै किन बिरक्त? मान्छेलाई जती भये पनि पुग्दैन। आफ्नो वरिपरी रहेका नेपाली विद्यार्थीहरुको अवस्था हेर्नुस्; आफ्नो अवस्थामा गर्ब गर्दै खुशीले फुल्नु हुनेछ।
बरु हाम्रो कतार नै राम्रो है साथी हो, त्याहा जस्तो -२० डिग्री टेम्प्रेचर त यहाँ छैन बरु अहिले कारीब +५० डिग्री होला । हा हा हा हा !!!!!!!!!!
एउटा नेपाली उखान छ नि ” बर्मा गयो कर्म सगै, नेपाल गयो कपाल सगै” । जहाँ जहिले पनि हामी नेपालीहरुलाई यो उखान लागू हुन्छ । दु:खको पर्यावाची शब्द नै नेपाली हुन लागि सक्यो है अब त ।
Interesting Story
keep continue
झण्डै झण्डै कथाले अर्कै मोड लिएको???
विवशजीले कथालाई साँच्चै सन्सनी बनाउन खोज्नु भएको हो कि मैले पनि राजुजी ले जस्तै बढी बुझे??
जे भएपनि तपाँईको भोगाइ पढेर धेरै कुरा सिक्ने मौका दिनु भएकोमा धन्यवाद।
अर्को भाग कुरेर बसेको छु……
k garne ta nepal ko halat yestai chha ;;jun jogi aaye pani kanai chireka vane jasto po vaye chha ta .jata gaye pani nepali harule dukha paunai lekheko rahechha ;
let’s hope aba nepal ma kehi hunchha ki vanera vanyo vane aba nepal india huna matra banki chha ;so jasto sukai vaye pani canada nai thik
every where in the world is same life.
life is not easy every body have to work hard nepalese education and experience is not valued in the othere country in world. i aggre with mr LEKHAK ji . we are getting more then that suffer in europe
BOMJAN DEMARK
In fact, the story is heart touching and the writer must have some bitter experiences with his present living status and his conjugal life. Let’s hope the story leads us to a plesant mode.
Anyway, life has to go on and it’s very difficult to forget the deceit given by the most trust worthy person in life.But i beleive in such situation we must be controlled and this is the right time to show our patience and confidence. Finally i would like to say ” the tragedy of life is not that we suffer but that we miss”.
साथीले कथामा मसला थपेर रोचक बनाउन खोज्नु भएजस्तो लाग्यो । क्यानाडामा यस्तै हो कि । मेरा एकजना साथी क्यानाकाको ग्रीनकार्ड पाएर पनि १८ महिना काम नपाएर अमेरिका नै फर्किए । अमेरिकामा चै सानो काम भनेजति पाइँछ ।
Dear all friend,
Don’t blame luck and don’t blame other. Generally, problem is create by us specially when we craving for looking better future in the developed nation. In developed nation it is not easy to work, you need hard work and keep pace with the current technology. Then, only you will get good job what you are looking. First, you should need well preparation which make confidence. Be a positive thinking and high self-steem, do not compare with others it makes people hurt and bring down your courages. Every where misreable in the world not only you. Be optimistic and work hard and do not hate any job no matter either it is cleaner job. Respect, a job it will bring you better and success in your life.
May you all being Happy
bro ko budi aarkai sanga lagin ki kya ho..bro lai chilim parera…yo ta “chowta khana gayeki budi…..” wala ukhaan jastai bho ni…
Naya Nepal Banauna Chodera arkako desma jada ta dukhha painchha ni ta gharko jasto ta kaha hunchha ta
man thiyena jogi banna lai………….
This article is great we all us who are in foreign countries. This is the truth which can be hidden anywhere. People think AUSTRALIA? US CANADA UK all r great countries due to the lack of knowledge.
We all r here our country is going in disaster in each hour, if we were there we may abled to stop it , if Iam telling…….. WE WERE THERE.
All Nepalese are getting suffering in foreign country even Iam from Denmark same case, Iam not getting job of dish washer coming 1 months, no Idea what I have to do, planning to fire in Norway or spain but its hard, Illegal is hard in Norway, whatever we think in Nepal.
U can believe Iam degree holder but not getting post of dish washer , Can u imagine it, I came here by agent . Now iam unable to pay fee, hard life over here, Spain also same case. My 1 of the friend told he is wishing and requesting police to let him out in Nepal, even police dsnt care.
Now iam gonna to think what is foreign…….. Its hard , hopeless , no chance so that I hearily appreciate this article, n request my frens to say its verx hard , that we think.
[email protected]
sabi nepali ko halat yehi ho chae tyo hongkong,USA, UK,Macau Malasiya,UAE,Australia jaha vaye pani nepali ko hall yo vanda mathi saydai hola.
tesaile sabi mili jau baru afnai des ani banau. ani neta nai navako des ma neta banera dekahidim
बिबस जि कथा पढ्दै जादा अली कता कता सँका ले डेरा जमाउन पुग्यो । शायद मैले कथा लाई अली चाहिने भन्दा बढी नै बुझे कि ? वा तपाईं ले नै कथा लाई सन्सनी बनाउन खोज्नु भको हो। शायद त्यो कुरा बिस्तारै खोल्दै जानु होला।।।। अहिले नै म धेरै अघी नबढू होला कि ।।।।।।।।।की कसो
एही त जिन्दगी हो,दुख अनी सुख:एक छीन दु:ख गरेर भबिस्य सुखद हुन्छ भने तेती गर्नुनै पर्यो नि होइन? कै पाउन कैही गुमौनु पर्छ
… Atleast u get chance to sleep in the night .I work every night and go to college …life sucks but still happy ..because life is better than Nepal
Sir, do u have problem with wife? I guess ……………………..
मित्र हरु तपाईंहरु सबै बिदेशमा हुनुहुन्छ जस्तो लाग्यो । क्यानाडा को मित्रको कथा त बिस्तारै पढ्दै गरुला बरु तपाईंहरुको पनि सुख दु:खको कथा सुन्न पढन पाए धेरै बिदेश आउनेहारुलाई बिदेश्को वास्तबिक तितो सत्य थाहा पाए पछी नेपालमै काम गर्ने जोस आउने थियो कि ?
शर्मा जी झापा
Life is life ,you have to survive wheverever you go.Life has two facets sorrows and happiness;that’s evolve.
pretended story, I am not agreed with his perspectives.
ठीक छ ठीक छ मैले बुझें।
बिबस जी यार Tapainko त श्रीमती त रैचा नि, एहा मान्छे को कत्रो बिजोग छ …………………………
मलाई तपाईं को लेख साह्रै मन परेको छ पुरानो भाग पनि पढेको थिए र हामी कोठामा बस्ने सबैले पढेर बेलुका मरिमरी हासेका थियौ । किनकी एथार्थ त सबै को उस्तै त हो नि भनेर । वास्तविकता भनौ वा निएती, लगभग बिदेश बस्ने नेपालीहरु सबैको नै तेस्तइ तेस्तइ खालको जीवनी देखेको छु र आँफैले पनि भोग्दैछु ।
स्वर्ग जस्तो हाम्रो नेपाल र सस्कृतिलाई चटक्कै छोडेरै अ।इयो तेसैको प्रतिफल हो वा भनौ दैबको लेखा एसलाई भोग्नु नै हाम्रो वाध्यता वा रहर दुब्बै हो । तपाईं भर्खर बामे सर्दै हुनुहुन्छ जस्तो छ बिदेस्को बसाइमा, यो त तपाईंले भर्खर टेलर देखिरहनु भएको मात्रै हो अझ यहाँ के के हुन बाँकी छ त्यो त भबिश्यको गर्वमा छ । त्यस्तो अन्नेथा त नसोचउ, तै पनि म तपाईंलाई के भन्न सक्छु भने यो बिदेस्को चिसो ठिरेठोमा आँफैसँग सधैं ओछ्यानको अर्को तिर रहेर आफुलाई साथ् दिनेले अर्को बेक्तिलाई नै त्यो जाडोमा नततौला भनेर चाँही यो बिदेस्को ठाउमा भन्न सक्किन किनकी यो बिदेश हो । यहाँ जे पनि हुन सक्छ, केही कुराको पनि भर हुँदैन । सधैं लोग्नेको नियेन्त्रनमा बसेर र समाजको डर र लोक्लाजले मात्रै सतिदेवी जस्ती भएर बसेका ति नेपाली नारी प्रतीको मनमा पस्न तेती सजिलो पनि हुँदैन जस्को टुसा पलाएको आभास तपाईंलाई पनि भएको जस्तो देखिएको छ लेखमा । तर मैले सब्बै नेपाली चेली तेस्तइ हुन्छन भन्न चाँही खोजेको होइन । बिदेश आएर त्यस्तो बेहोरा देखौने केहीले गर्दा भन्न वाध्य भएको मात्रै हुँ ।
यो बिदेशको केही भर हुँदैन तेसैले जती सक्दो छिटो आफ्नो बिदेश बसाइलाई छोट्यानुस् र आफ्नो मातृभूमी तिरको बाटो लाग्नुस् तेसैमा तपाईंको कल्यान देख्छु ।
अस्तु ।
यो फास्टफुड चेनमा काम गर्ने छिमेकि कतै पाकिस्तानि त हैन? केहि बर्ष पहिले हार्भार्ड पि एच् डि शाहि मन्त्रि दुर्गा पोखरेलले अमेरिका र क्यानडाका नेपाली गृहणीलाई पाकिस्तानि पुरुषहरुले फसाएका थुप्रै केसहरुको वारेमा एक रोचक लेख लेखेकि थिइन। वेलैमा सतर्क हुने हो कि?
विवश जीको कथा रोचक र सकारात्मक हुँदै वास्तविकता तर्फ मोडिन लागेको छ। आशा छ त्यसको अन्त्य सुखद हुनेछ। मलाइ त कता कता विछ्यौंनाबाट हराएकी र संगै कामगर्ने साथीको गाडीमा आवत जावत गर्नेगरेकी उनकी अर्धाङ्गीनी कतै …..पो हुने हो कि भन्ने डर लागेको थियो तर धन्न त्यस्तो कुरा पढ्नु परेन। बास्तवमा विवशजी जस्ता आम नेपालीले आफ्ना अर्धाङ्गीनीहरूलाइ कति विवश पारेर घर भित्र थुनेर राखेका छन् भन्ने कुरालाइ उनको यो लेखाइले सटिक रूपमा उजागर गरेको छ। सायद ठिक उल्टो विवशजी कुनै महिला मित्रको लिफ्टमा काममा जाने फर्कने गर्नुभएको भए यो कुरा त्यति महत्वको विषय हुन्न थियो कि । तर विवशजीमा बढी नै अपेक्षा रहेछ क्यानडाबाट जुन पुरा हुन सकेनछ। परदेशमा स्थायी बसोबासको लागि जानुपूर्व त्यहाँ पढ्ने गरी त्यहि उमेरमा जानुपर्छ नत्र बालबच्चाको भविष्यका लागि आफ्नो बाँकी जिवन कुर्बानी गर्न तयार हुनुपर्छ। नेपालमा पेटभरी खाना खाएर कार्यालय पुगेको आधा घण्टा नवित्दै पिउनलाइ ए च्या लेउ भनेर फरमान जारी गरेजस्तो व्यवहार पश्चिमका कुनैपनि देशमा गर्न पाइन्न भन्नेकुराको सन्देश उनि जस्ता विदश बसाइ सर्ने सबैले बुझ्नुपर्छ।
बीबस असन्तुस्ती जी
तपाईंको नाम ले नै कता कता सङ्का लाग्दै छ । कथा ले पनी अर्कै मोद लीन्छ की जस्तो छ । मेरो अद्कल नमील्न पनी सक्छ । तर बीचार राख्न यो माइसन्सार मा छुत भएको ले मत्त्र ……..। र क्रमस…… पछी अली छीतो आउनु पर्यो ल । कथा ले मन छोइसकेको छ र बीयोगान्त तीर सन्केत गर्दै छ नी !
shrees dhawlagiri
It’s OK . The Story is Interesting.
anee kina canada gayko ta nepal chodera tetee para aba garanay dukah bholee hola suka kasow ta mitra
thanks lot for 2nd part
K gerne Nepal ko chala sudhrela jasto chaina.
Nepal maa basne lai pani dukha – bidesh maa janelai pani dukha.
same here
desh chodera..bidesh ma gaye pacchi yestai ho…all of them suffer by one or the other way, so ramro naramro je bhaye pani, aafnai desh ma base aafnai aama ko sewa garnu parcha…..marera lanu kehi chaina…marda paisa ma polne hoina kyare…
Finally, EEk madhesh, uttar pradesh…….
pashupati nath le nepal ra nepali ko racchya garun.
I was eager to read the second part being impressed from your first part,but now, large volume with less cream which could not be expected, mate!!!
kane
sydney
हैन यो सोल्टीलाई क्यानडा जस्तो देशमा पुगेर पनि कति बिरक्त लाग्या हो कुन्नी