फाइनलमा पुगेपछि यस्तो छ नेदरल्यान्डस

-रवीन्द्र रिजाल/आइन्डहोभन, नेदरल्यान्डस-

आम्सटरडामजस्तो बन्धनरहित, निस्फिक्री शहरको देश भनेर चिनिन्छ नेदरल्यान्डस। युरोप भरमा अलिक खुला स्वभावका, प्याच्च बोल्ने र हठी स्वभावका तर अरू ठाउँको तुलनामा अलि कमै जातीय अपहेलना हुने ठाउँ भनेर चिनिन्छ यो। कफी गफमा प्रायजसो विषयको संवेदनशीलता नहेरी ठट्यौली गर्ने बानी सुरु सुरुमा अपच नै हुने रहेछ। फेरि कतिपय कुरामा भने आफ्नै नियम काइदा। जस्तो कि कसैले नयाँ सामान किन्यो भने मूल्य सोध्न नपाइने रे, रेष्टुराँमा खाना खान गयो भने केटा-केटी वा साथी सबैले छुट्टा-छुट्टै पैसा तिर्नु पर्ने, कसैको घरमा पहिला फोन गरेर समय नलिई नजानु रे , आदि आदि। तर गत महिनाको चुनावमा आएको मतदानको तथ्याङ्कले त्यो परिभाषालाई अलि सोच्नु पर्ने हो कि भन्ने भान हुन्छ। किनकि विशेष गरी मुसलमान समुदायका विरुद्ध खरो भएर लागेका एक नेताले अत्यधिक सफलता हात पारे।



आज नेदरल्यान्डको दक्षिणी भेगको Eindhoven भन्ने शहरमा उभिएर हेर्दा ती सबै बढ्दै गएका नकरात्मक कुरा निमिट्यान्न भएको आभास हुँदै थियो। यहाँका प्रमुख शहरहरूमा Hyundai Motor Company ले Hyundai Fan Park भनेर बडेमानका प्यानलहरुमा खेल देखाई रहेको छ। त्यो बाहेक शहरका अन्य खुला ठाउँमा पनि ठूलाठूला panel र Monitor मा खेलहरू र त्यसका वरिपरी सुन्तले रङ्गका थुप्राहरू देख्न पाइन्छ।

फिफाको स्पोन्सर ड्रिङ्क्स budweiser ले ‘यो वर्षको फुटबललाई तपाईँले कसरी व्याख्या गर्नु हुन्छ ?’ भनेर खुला प्रतियोगिता आयोजना गरेको थियो। सो प्रश्नको जवाफ जर्मनीका एक युवकले यसरी दिए “म घाँसमुनि नगाडिएसम्म मलाई भेटन सकिने एउटा मात्र निश्चित स्थान छ: त्यही घाँस जसले विश्वलाई परिभाषित गर्दछ, जहाँ खुशीको लहर ल्याउने खेल खेलिन्छ। आऊ सबै जना मिलेर यो उत्सव मनाउँ र यो पृथ्वीकै यस्तो सुन्दर खेल खेल्ने हाम्रा खेलाडीलाई हौसला दिऊँ। सबै मिलेर पृथ्वीकै शान्त तर भव्य उत्सव मनाउँ।” यी शब्द कोरे वापत उनले द. अफ्रिका गएर ‘अर्जेन्टिनाविरुद्ध कोरिया’ को खेल हेरेर Man of The Match को उपाधि हस्तान्तरण गर्ने अवसर पाएका थिए।
उरुग्वेविरुद्धको खेलमा गोलको सुरुवात नेदरल्यान्डले नै गरेको थियो। त्यो बेला सुन्तले रङ्ग कै भुभुजेलाले कान ठिहिरिए, हल्ला भो, डच गीत बज्न थाले। माथि प्यानल, तल कन्सर्ट थियो, उदघोषकका कुरा सुन्ने फुर्सद कसैलाई थिएन।

जब उरुग्वेले पहिलो गोलको जवाब दियो, तब गजब भो। पूरा सडकमा सून्यता छायो तर केवल २ मिनेटको लागि। एकै छिनमा फेरि सबै जना आ-आफ्नै ध्याउन्नमा लागे। म अचम्म मान्दै थिएँ, छेवैको मातेको मित्रले डचमा फतफत गर्न लाग्यो, त्यो हल्लामा के बुझ्नु। मैले pardon भनेँ उसले अंग्रेजीमा त्यो गोलको जवाफ फेरि दिने कुरा हाँसीहाँसी भन्दै नाच्ने खेतीमा फर्क्यो । यतिबेलासम्म आधा खेलको जनाउ बजिसकेको थियो । मैले पनि ठाउँ परिवर्तन गर्ने सोचेँ र अर्को ठाउँतिर हिडेँ।

साँच्चै बाटोभरी कसैको अनुहारमा पनि खेल बराबरीमा चलिरहेको र जे पनि हुन सक्ने स्थितिको अनुभूति देखिँदैनथ्यो। सबै जना कुनै पार्टीमा सहभागी हुन आएका आगन्तुक, निम्तालु जस्ता देखिन्थे – फेरि राष्ट्रिय रङले ढपक्कै छोपिएका पनि छन्। त्यो निश्चिन्तता र निस्फिक्रिपनको जवाफ उनीहरूका २२ राष्ट्रनायकले खेलको दोश्रो खण्डमा दिए। प्रभावशाली खेल खेलेर ८५ मिनेट सम्म ३-१ को अग्रतामा रमाउँदै उफ्रँदै थिए नेदरल्यान्डवासीहरू – धर्म, काम, ओहदा र देश-विदेश नभनी। तर अन्तिमका १० मिनेट भने दाँत किट्दै हेर्दै थिए उनै ‘पार्टी एनिमल’ हरु। उरुग्वेले १ गोल थपेर गोल अन्तरलाई ३-२ मा पुर्‍याएको थियो। अनि थप ३ मिनेट भनेर खेल ९५ मिनेटसम्म तानिँदा बल नेदरल्यान्डकै पोष्ट वरि परी घुमिरह्यो Eindhoven वासीको टाउको वरीपरी कुइरीमण्डल बनेर।

जब रेफ्रीले खेल समाप्तिको घोषणा गरे, अनि ३२ वर्ष पछि लगातार २७ खेलमा विजय हासिल गर्दै २०१० को विश्वकपको फाइनलमा नेदरल्यान्डले आफ्नो नाम गर्वका साथ दर्ता गरायो। यहाँका “पार्टी एनिमल” चाहिँ आफ्नो खेतीतिर लागे। विशेषतः समरमा राति ११ बजेसम्म घाम देख्न पाइन्छ तर आज अलिक अँध्यारो चाहिँ थियो। म कोठातिर लम्किँदै गर्दा कारबाट टाउको निकाल्दै भुभुजेला फुक्दै र हर्न बजाउँदै एक हुल मोरक्कन केटाहरु बार स्ट्रिटतिर हान्निदै थिए। माथिको एउटा फोटो एएफपीको बाहेक सबै रवीन्द्रको क्यामेराबाट

[तपाईँका पनि विश्वकपसम्बन्धी यस्तै अनुभव छन् भने पठाउनुस् [email protected] मा]